Merhaba Sevgili Arkadaşlar, Bu ay size bir tek benim değil neredeyse bütün insanoğluna en çok hizmet eden ve insanlar için kıymetli canlılardan birisi ile tanıştıracağım.

 

– Merhaba dede dostum…

– Dede dostu mu, bu nasıl bir hitap Acar Kız?

– Aaa! Sen de bilmezsen kim bilecek yahu…

– Belki bildiğim ama dinlemekten usanmadığım bir hikâyedir

– Seni seni… Anadolu topraklarında yaşamış kişiler bu topraklara göç ederken, bu topraklar uğruna hep birlikte savaşırken at sırtında yol almışlar. Bu kişilerde bizim dedelerimiz olduğuna göre sen dede dostusun, taa dedemizden kalan dostsun.

– Bak yine duygulandım… Koca atı ağlatacaksın…

– Ağlama bre, şahlan! Şahlan ki bize dedelerimizi hatırlat.

– İşte onları size ben hatırlatamam, kendiniz okuyun öğrenin şanlı tarihinizi.

– Haklısın dostum. Dedeler tarih yazmış biz okumaktan aciziz. Tarihe dalarsak çıkmayız ne de olsa yedi düvel üç kıta koca bir tarih… Sen bize kendi tarihinden bahset bakalım.

– Sizinki kadar olmasa bile bizim de ortalama ömrümüz sürecinde 40-60 yıllık tarihimiz var. Meşhur olanlarımız ise Arap, İngiliz ve Midilli atlarıdır.

– Meşhurlarından evvel bize genel olarak atlardan bahsedersen biz de meşhur olanların neye benzediklerini biliriz.

– Sana da bir şey beğendirmek amma zor yahu… Tek tırnaklılar takımının Atgiller ailesindeniz.

– Güzel başladın 🙂

– Küçük başlı, kısa kulak olup, yelesi ve kuyruk ucu uzun kıllı olan canlılarız.

– Gayet başarılısın devam et dinliyoruz.

– Genel olarak hepimize at dense de erkeklerimize aygır, dişilerimize kısrak, yavrularımıza tay denir.

– Anne, baba, çocuk gibi.

– Aynen. Eee neredeyse 4000 yıldır insanlara hizmet eden hayvanların en kabiliyetlisi ve kıymetlisiyizdir. İnsanlardan öğrendik elbet pek çok şey.

– Biz buna evcilleştirilmiş diyoruz.

– İşte neyse ondan olduk.

– Bilmez miyiz. İnsanların, eski harp meydanlarındaki yardımcısı, yük taşımada hizmetçisi, yarış, cirit, çit atlama gibi sporlarda göz bebeğisiniz.

– Otları ahıra gönderebilirsiniz. Yalnız taze olsunlar. Malum biz inekler gibi geviş getirmiyoruz. Sonra mideme dokunuyor.

– Aman da havaya bakın… Dur biraz da ben şımartayım seni, bir imza alabilir miyim?

– Toynaklarım kalem tutmak için pek büyük, imza atamam ama çifte atabilirim.

– Aman kalsın! Ne diyorduk biz… Evcilleşmeden bahsediyorduk.

– At, cesur ve atılgan olduğu gibi sahibine son derece itaatkardır. Sahibi dilerse dolu dizgin, dörtnala koşar, isterse aheste yürür, isterse durur. Her durumda sahibini memnun etmeye dikkat eder.

– Hatta bazen bu durumu abartır ve çatlarsınız.

– 🙂 Evet… Yorgunluğa bakmaksızın kendimizi çatlatmak pahasına da olsa olanca gayret ve kuvvetini itaat uğruna sarf ederiz.

– Emre böylesine teslim olmak, zor ama güzel bir huy.

– Sen de haklısın… Öv öv bitmiyor bizdeki huylar.

– Ayyy hele mütevaziliğin!

– Öhöm, öhöm… Ne diyorduk…

– Konuyu değiştirme de sen bana şöyle birkaç poz ver. Şimdi bir emir gelir koşa koşa çatlarsın yazı resimsiz kalır.

– Ben çatlamışım sen hala resim diyorsun aşk olsun Acar Kız.

– Eee bu da bize verilen emir, yazı ve resim. Haydi durma gülümse 🙂

– Iıııııı. – Kişnemesen olmazdı değil mi! Haydi kal sağlıcakla…